Doe’t se by it wetter kamen,
kolke ’t bloed al troch de lea
en rôlen se mei hjitte hollen
fetten oan, noch sûnder kwea
yn ’t sin, sa wie it, amen.

Heineken om foar te tankjen
en te tanken glêzen fol,
se seagen inkeld wite wiven,
eigen wiven wiene wol
sa hjit dêr op dat bankje.

Doe’t de nacht de hollen kuolle,
sleepte ’t manfolk tûken oan
om Heineken wat op te waarmjen;
by de wiven wie ’t bedoarn
om’t sy it fet wer follen.

Mei de blazen leech en koppen
dy’t it seagen skean en bryk,
berûnen se de slingerpaden
sûnder kwea, want har gelyk
wie amen, lei derboppe.