Wylst it folk noch yn de slom lei,
rûn ik de sinne yn de mjitte
dy’t krekt troch de wolken bruts,
syn spoar oer ’t wetter luts
en noege om te sitten:
‘Sjoch hoe’t ik hjoed wjukje troch de dei.’

Wylst de sinne troch it swurk fleach,
woe ik genietsje fan it sitten,
mar ’t wie aksje wat ik murk,
’t hielal wie oan it wurk
en ik koe ’t ek net litte,
draafde mei, mar ’t skaad waard my ta pleach.

Doe’t de sinne nei de kym foel
en ’t warber folk noch efkes sitte
woe, rûn sy oer ’t kuierpaad
mei njonken har it skaad,
sy hoegde ’t net te mjitten,
fan de jûn genietsje wie har doel.