De âlde wetterkop, fersierd
mei lange linten, read, wyt, blau,
stiek as in Wilhelminapau
syn hals út foar it beppeliet.

De paus stiek ek de hannen út
yn ’t lange flagjen sûnder toer,
warskôgjend foar in frou oan ’t roer,
foar har in pastorale tút.

Op ’t lêst it Fryske bloed tsjoch op,
it wachtsjen wie doe noch op Brok,
de Snitser kening op barok
bordes besong ’t ek hegerop.