De hellekou waard gloeiend gips
dat smolt de traaljes oan
elkoar, bestjurre ta
in klap dy’t sa de kroan
ferinnewearje soe
fan Snits, de ein fan twa
wat ek de glêswolk woe,
want boppe wie mei ûnder
in wier apokalyps.

Mar wier wie dat de iepen sel
fan brutsen glês de list
wie foar in iere boat
en dat de stien net mist
hie, lykwols twa kear scored,
no sa, de klap gie del.