Sniedrek

Lit net de snie ús lea bedrige
mei in fal dy’t útrint op in brek,
mar sjoch hoe’t ôffal der net is,
de wite wrâld fan klearens sprekt,
mar skyn kin dûbel lige.

Yn ’t foarste plak troch glêde planken
dy’t in flok oproppe of: ‘Ferrek,
gjin poat ferset ik mear, ’t is mis!’
Wa tinkt der dan noch oan it stek
of heart swart-wite klanken?

De snie kin ús swart-wyt bedrage
troch de macht dy’t opslacht as in gek,
sadat de wrâld fan neat mear wis
is, kealens heech de kop opstekt,
it reid mist griene kragen.

Lit net de winter oer ús komme
mei it iene nei it oare wek,
wit dat it ôffal tydlik is
dat yn it Wite Hûs no sprekt…
lit dat yn drek omkomme.