Reidhintsje yn oantins

Hy komt my net gau nei
en kom ik tichterby,
dan tripket hy oer ’t wetter,
dêr’t er weiwurdt yn it reid,
it hintsje wit syn wei.

Dochs wit ik hoe’t it sit
mei syn bestean dat net
sa wis op minsken oerkomt:
trochgean sjocht er as syn plicht,
de takomst as ûnthjit.

Hy kaam my nei op wei
nei hûs en tichterby
as ea seach ik him lizzen
op ’e dyk, gjin takomst mear,
syn oantins naam ik mei.