It stekt de griene fuotten
hoopjend troch it flues
en heart it knappend lûd
om troch te wrotten
nei it ljochtsjend wolkom thús
fan mem, har eigen bloed.

Wannear’t gefaar fan fallen
driget, stekt se fluch
de earms nei ’t berntsje út
yn ’t jaan fan folle
net genôch har memmelucht,
foar’t bloeien noch in tút.

Dan riist nei slagge berte
’t bern fierhinne op,
yn breedte en yn ’t rûn
ferlizzend swetten
nei noch foller bloei, syn rop-
ping hat it einlings fûn.