Krom lije

Noch fierder hie hy wollen,
mar it slagge amper mear,
want rjochtop stean gie net,
hy rûn mei bûgde holle.

Syn hûd wie oantaast, útslein
troch in skimmel, dy’t him lang
al yn besnijing hie,
syn fraach gie oer de útein.

Mar help koe hy net krije,
dêrfoar wie syn leed net slim
genôch, sa waard der sein,
net ien woe him befrije.

Dus moast er sa mar trochgean,
as de winter nei de ein
rûn, soe it better gean,
mar wa soe dêrfoar ynstean?

Dochs liet er him dit sizze,
’t wie al wer itselde liet
as alle jierren… moast
er him by ’t feit dellizze?