Ballade van het Spoordok

Het spoor vroeg om een hoge bedding,
die men aan de grond onttrok
die altijd al te rusten lag
naast wat opgeworpen werd,
die diepte heette het Spoordok.

Vanuit de diepte kwam het leven
– planten, bomen -, dit betrok
ook dieren, vogels, want het lag
aan wat uitgegraven was,
die diepte noemde men Spoordok.

Een pad loopt langs talrijke bomen,
die genoten van wie trok
van hier naar daar en elke dag
vierde de natuur haar feest
met dank aan een nog diep Spoordok.

Maar zie die ene boom diep treuren
om de dood die sporen trok,
wat aan het komend einde ligt:
geeft de diepte gauw haar geest,
dan gaat verloren het Spoordok.

Leid ons Spoordok in goede bedding,
diep het grondig uit, want brok
na brok komt stellig voor de dag,
zoals er ook gegraven werd,
lang leve diepgaand het Spoordok!