Fan greide nei grot

fan Rembrandt*

It lok rûn fleurich mei har op
by greiden fol mei blommen lâns,
dêr’t sy in pear fan plôke,
’t wie as yn it paradys:
it earste pear noch yn balâns.

Hy koe net sûnder har as frou,
want mei har beiden koene sy
oer ’t bloeien oeren prate,
yn it hôf fan Eden rûn
it pear der sûnder soargen by.

Fan greide gie it oer nei grot
mei dêrút rizend in skelet,
in seine om te meanen,
sân dat hieltyd flugger rûn,
it pear hie dêrfan gjin ferlet.

It kearde him fan ’t skouspul ôf
en hat de gong der ek yn set.

* Rembrandt (1606-1669)
Ets ‘It jonge pear en de dea’