Koers súd

De boei jout oan: far net ferkeard,
ik wiis de krekte rûte
nei wêrsto hjoed ek hinne moatst,
de mist sil dy gjin parten spylje,
in spul fan neat.

De einen binne stomferbaasd,
men heart har dus net kwêkjen
oer wêr’t de skipper hinne moat,
de mist sil him grif parten spylje,
’t giet op ’e taast.

De mole sjocht it stilsteand oan,
kin troch de mist net wjukje
en wize wêr’t it hinne moat
mei ’t fokje dat gjin rol noch spilet
ier yn de moarn.

De skipper wit: de koers is súd,
de sinne yn de mjitte
dy’t wis wit wêr’t er hinne moat
wol hy in ljochte rol hjoed spylje:
dy rjochting út.