Kearnen

Lit de sinne syn eksploazjes
stjoere nei de ierde ta,
miljoenen jierren hâldt dy stjer
it fol mei kearnen dy’t har splitse,
sjoch de loft yn fjoer en flam,
gjin sprake fan dat hjoed ien stjert.

Sprek net fan de kearn dy’t splitse
kin op ierde, want dan ha
de beammen harren kleur ferlern,
ferskroeie yn ien klap de bisten
sûnder dat men dat noch sjocht
en roppe kin: ‘Wêr is myn bern?’

Lit de sinne moarn opkomme
boppe Oekraïne, sa
dat dit folk fredich libje kin,
de takomst fan it lân tarisse
sûnder driging fan de Rus,
de kearn as ienheid jout wer sin.