Oer de dea hinne

fan Albrecht Dürer*

Al spyljend op syn liere
song Orpheus liet nei liet
en brocht elk yn ekstaze;
troch de harmony fan stim
en ynstrumint hold sels de wyn
him stil en harken alle dieren.

In nimf siet stil fan fierren
te harkjen nei syn liet
en waard op him fereale,
troude koart dêrnei mei him;
it lok ferwaaide op ’e wyn,
want sy waard biten troch in njirre.

De sjonger koe net sûnder
Eurydice, syn liet
ferstomme, ek syn liere;
lûd klonk yn de ûnderwrâld
syn stim: ‘Jou my myn nimf werom,
dan sjong en spylje ik foar wûnder.

It slagge én mislearre,
want hy seach achterom,
moast wer syn leafste misse,
waard foar alle nimfen kâld,
troch harren wraaksucht kaam er om,
wat waard fan syn kant wol wurdearre…

… want Orpheus koe no sjonge
foar wa’t er leaf hie liet
nei liet, sy wiene wer tegearre.

* Albrecht Dürer (1471-1528)
Tekening ‘De dea fan Orpheus’