Tuccia

fan Giovanni Battista Ruggieri*

Lit Vesta har mar presintearje,
want sy strielet waarmte ôf,
dêr’t elk it fjoer fan ûnderfynt:
‘Ik bin goadinne fan de hurd
yn hûs, ferwaarmje man en frou,
myn prysteressen bliuwe faam,
wat har foar altyd oan my bynt.’

Koe Tuccia it wol wurdearje:
inkeld faam har libben lang,
as wetter dat net streame kin?
‘Ik bin no ienkear prysteres,
in ynstrumint fan dûns en sang,
dy’t tsjinnet as in trouwe faam,
mar ha wol langstme nei in bern.’

Sy koe dat langstme stil negearje,
mar waard oansjoen foar in frou
dy’t libben yn de ierde moast;
mar hold sy ’t wetter yn de seef,
dat boppe alle gaten bleau,
dan wie sy fan de deastraf ôf…
de faam hie nea in bern oan ’t boarst.

* Giovanni Battista Ruggieri (1606-1640)
Skilderij ‘Faam Tuccia’