Syn mantsje stean

fan Lev Efemovitsj Kerbel*

Gjin sprake fan reserve,
want himsels seach hy sa net,
hy liet syn hannen prate
mei de stiennen,
fan praatsjes gjin  ferlet.

De hurde stiennen sprieken
him mear oan as ferve
oan de sloppe kwast, dy spatte
oeral hinne,
semint foldie him skoan.

Hy boude yn de hichte
as de lieders fan it lân,
mei him foel net te spotten,
’t soe bêst kinne:
sy harken nei syn hân.

Dus stie hy grif syn mantsje,
tagelyk foar ’t lân model…
wa hie it oer reserve?
Hy soe winne,
foar him kaam ’t dêrop del.

* Leve Efemovitsj Kerbel (1917-2003)
Skilderij ‘Arbeidreserves’