Wy seagen him dy jûns,
it wie in oere of tsien,
sa’t hy dêr rûn as ien
lyts fokske op ‘e dyk,
yn ’t felle lampeljocht,
hie ’t wat fan in solo-dûns;
it bistke bleau in tel
of fiif noch yn syn dûns
en ek op ús fersyk
net langer, want hy socht
sa’t hy in sydstap die,
beskerming yn de berm,
’t hie wat fan in solo-flecht.

Ik seach de oare dei,
de moarns in oere of tsien,
sa ûnder ’t rinnen wei,
wat smoargens op ‘e dyk
en kaam ik tichterby,
dan waard it ljochter, read,
sa’t dat derhinne lei,
hie ’t wat fan in bliedend lyk;
it bistke wie net grut,
in snaffel oan in kop
fan brune fear, dy’t slop
hong oan in bonkerak,
mar sûnder brune sturt,
’t hie wat fan in einepyk.

Wy seagen him dy jûns,
it wie in oere of tsien,
op kleurefoto yn
it Snitser Nijsblêd stean,
sa’t hy dêr hong as nekt
lyts fokske boppe stien,
de hûnekop derfoar,
hie ’t wat fan in solo-akt;
it wiisde lykwols oars,
want mei syn skerpe noas
besocht de hûn it spoar
te folgjen yn de berm
dêr’t earst ús autoljocht
it fokske dûnsje liet,
en nei twa biten brocht
de hûn it brune bist
tefreden nei it hiem
en sa’t syn baas beslist
it nei syn hannen set,
is it krekt in marionet.