It plein stie op dy lêste sneon wer fol
mei kouwen, read en grien en lyts en grut,
foar ’t fûgellokjen; om de wjuk of sturt
wie ’t net, mar om it stimlûd gie it wol.

Yn kloften kamen bûnte fûgels del,
de flappers fuorren har mei lekker foer
fan ‘al jim wjuklam fleanen is straks oer,
de fearren stekke yn in better fel’.

Doe kaam der ek in frije fûgel lâns
dy’t fleurich flein hie oer de hiele wrâld,
troch ’t lokjend fluitsjen waard er waarm noch kâld,
mar ’t skouderfreontsje tocht: Dit is myn kâns!

Hoewol’t er ierdegrien fan fearren wie,
beseach er ’t himelsk wiis: ‘Ik sei net nee
tsjin Fryslâns klopjend hert, de FNP,
wannear’t der gjin partij foar dieren wie.’