Se bliuwe deastil sitten,
kop en wjukken yn model,
gelyk nei ’t byld boetsearre:
stjerrend yn dy lêste tel.

Se litte har wer hearre,
wjukjend nei it ielgebiet
en kinne it net litte:
’t libben makket har wer wiet.

Se sitte tusken muorren
achter ’t fjouwerdûbel byld;
har libben, slim skansearre,
stjert yn alle oeren myld.

Se waarden jong wurdearre,
hege flecht en fiere sprong,
no wurde se wer fuorre,
wiet en droech yn sirkelgong.