Doe’t it piipkrûd mei it bulloftswyt
de Grienedyk yn ’t feestkleed sette
en de fitis mei it heechste liet
syn wille oan de himel witte liet,
hold it bearke him oan eigen wetten:
mar amper út ‘e grûn, syn donker hol,
begûn er taastend te ferkennen
ûnder, nêst en wat der boppe wie,
wie fol, hy moast der earst oan wenne
oant syn sterke poat wat rjochter stie
en alle dagen heger groeide,
boppe ’t piipkrûd, dat gjin nocht mear hie
oan ’t pronkjend libben, om’t it útbloeid wie.
Doe stiek de bear mei skerpe klauwen
en rûne kop de oaren nei de kroan,
kening boppe raai en reid, mar oan
syn troanje seach men gjin fertrouwen
yn de harmony fan mem natoer.
Nei de langste dei lykwols wie ’t oer:
de kening foel troch minskehannen,
beareklauwen stieken yn it wetter,
de kroan bedarre yn it slyk,
mei syn poat gie ’t ek net better,
ferplette ûnder hûndert bannen
fan fyts en auto op ‘e Grienedyk.