Gjin wettermantsje

Foar it weagjend wetter
stiet er yn de iere moarn
te drinken foar de flecht…
wat hat er ommers oan
it pakje, nep, net echt.

Ut it hege noarden
fleach er foar de fûle kjeld
út, nei it suden ta;
dêr stiet er no fersteld,
wol hjir gjin winter ha.

Hy giet troch foar mantsje
fan it fjild*, no hurde grûn,
fleach dêrom nei de stêd,
dêr’t hy it wynwek fûn
en him foarearst wol rêdt.

Nee, gjin wettermantsje,
’t giet werom nei ’t noarderfjild,
dêr makket er syn nêst,
om’t noch it motto jildt:
wês foar it kroas honkfêst.

Fjildmantsje = kramsvogel