september 19, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
Het lichaam gaat al weer vrij uit,
laat zich niet gijzelen door dwang,
is van geen jager graag de buit,
verdraagt geen lippen op de wang.
De warmte komt vanuit de vloer,
het blote lijf vraagt hier niet meer,
welnee, zij gaat niet door voor hoer,
verdraagt geen jager met zijn speer.
Het berenvel voelt best zacht aan
en prikkelt sensueel de huid,
het lichaam weigert om te staan
vanwege spanning in de kuit.
De nepveer zorgt voor lauwe lucht,
want warmte straalt uit vloer en muur,
haar vagina verdraagt de zucht,
geniet intens van deze kuur.
Zij staart naar wat gebogen is
om over ’t lichaam rond te gaan
als schubben schrapen van een vis,
dan is zij klaar om op te staan.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Tepidarium’
september 18, 2017
Gjin wûnder dat se yn de slomme
leine, ’t wie noch yn de iere moarn,
de simmernachten wiene koart
foar skiep om al oerein te kommen.
Net folle wie der om de poaten,
ien wie al as hongerlijer stoarn,
mar fierder wie der neat mear bard,
foar harren wie it libben kloaten.
De fûgel hie mei har begrutsjen,
want syn eigen libben wie swart-wyt,
dêr boppe-op in kleureglâns,
dus kaam er del foar ’t optein wurdsje:
‘Do swarte hast neat mei it wite,
dream de kleur as hege favoryt,
ast mei my fljochst, bliuwst yn balâns,
wat kin dy noch dit raaifjild skite?’
De jonge raam, noch heal yn slomme,
gong oerein en stiek syn poaten út,
mar kaam noch heger noch foarút…
de ekster hat de stront opromme.