september 21, 2017
fan James Ensor*
Dit bin ik wol, sa’t jim net sjogge,
jim ferwachten grif gjin snor en burd,
mar wol lang hier, in glêd gesicht
dat glimket, net grimmitich hurd.
It binne fearren dy’t it dogge,
boppedat is ’t ek de blommehoed
dy’t troch syn kleuren docht myn plicht,
wat strykt mei ’t spatten yn it moed.
Dit bin ik ek, sa’t jim no sjogge,
mei deselde skeane eachopslach,
dy’t sprekt fan justjes heech it krop,
’t leit oars, ik bin no ienkear wach.
Wach bin ik op wat minsken dogge,
ek op wat se sizze fan myn wurk,
it spilet my hjoed troch de kop:
beweging ûnder ’t blauwe swurk.
* James Ensor (1860-1949)
Skilderij ‘Selsportret mei blommehoed’
Skilderij ‘Ensor foar syn skildersezel’
september 20, 2017
fan ûnbekend*
Ut goederbêst hie ik him noege
oan myn tafel foar it miel,
mei kwea hat hy it ús ferjilde,
gjin hap kriich ik mear troch de kiel.
Om’t hy foar iten net hanwaske,
brocht ik him dat yn it sin,
út goederbêst liet ik soks jilde,
de hûd moat foar it miel wol skjin.
Wy giene troch foar ûnferstannen,
ja, dêr skold er ús foar út:
‘Fan bûten skjin, mar net fan binnen!’
It wie noch net syn einbeslút.
Wy longeren op foarste plakken
yn de synagoge en
ferwachten groet nei groet te winnen,
want op ’e merk soe elk opsjen.
Ien fan myn gasten kaam nei foaren,
hie fan ’t skellen skjin syn nocht,
doe krigen wetgelearden ’t leksum,
se diene ’t sljochte folk gjin rjocht.
As gasthear koe ’k it net mear folgje,
binnen wie it spul wol oer,
ek bûten waard it praat net streksum,
wat oerbleau fan it miel, wie soer.
* Yllustraasje ‘Fariseeërs’