september 11, 2017
Syn skaad foel op ’e bjirkestam,
in spul fan ljocht en tsjuster,
’t gie him om fan read nei pears
te skôgjen; al syn libbenlang
fan himelheech oant wetterleech
te speuren nei de klû en ’t kluster.
Soms stie syn hert yn fjoer en flam,
mar faker stie it wetter
oan de skiere lippen ta;
foar eagen hie er dan de slang
fan himelheech oant ierdeleech…
’t ferbeane smakke folle better.
De dea kroep oer de bjirkestam,
gjin kleur koe him noch rêde,
ek al gie ’t fan read nei pears,
mar ien wie minder fan belang
as net te tellen yn beweech:
de fruchten tusken stâl en blêden.
september 10, 2017
fan ûnbekend*
Panama, in stripe tusken oseanen,
lân fan in kanaal-konflikt,
dyn rom ûntstie troch it ferbinen,
do hast it flikt.
Spanje woe dy ivich oan Europa bine,
naam dyn ear en skatten wei,
mar rekke slim fertiisd yn wanen,
in ommeswaai…
… nei it machtsfertoan fan de Colombianen,
baas oer ’t strypke oerwâld-grûn,
dêr’t sy gjin trochbraak hawwe woene,
oan ’t âlde bûn.
Panama, do koest dy dêr net mei fersoene,
woest perfoarst in breed kanaal,
sochtst stipe by Amerikanen,
in nij ferhaal.
Do ferbûnst dyn takomst net mei it ferline,
bleaust net sitten achter gaas,
do lietst dy net troch frjemden poene,
waardst eigen baas.
* Reliëf ‘Panama’