juni 14, 2017
fan Rembrandt*
Ik jou it daliks ta,
it farren seit my neat,
dat is no ienkear sa,
it fiskjen ha ’k nea leard.
Mar Jezus woe de rêst,
wy soene oer de mar,
ik krige doe al lêst,
foar my wie ’t yn de war.
De fisker stie oan ’t roer,
’t wie Petrus tabetroud,
hy sylde ús wol oer,
wie daliks net benaud.
En Jezus siet foaryn,
hy joech him noflik del…
ynienen foel de wyn
op ’t skip oan, ik waard kjel…
… fan weagen withoeheech,
dy sloegen oer it board,
it waard foar Petrus dreech,
de fisker wie yn noad…
… en dêrmei ek it skip,
mar Jezus lei foaryn
en fielde grif gjin drip,
noch helle oan de wyn.
Ik hold it net mear fol
en stjitte Jezus oan,
dy seach it needwaar wol,
mar kalm wie dochs syn toan:
‘Jou del, jim wyn en weach!’
En daliks wie it stil.
‘Mar jim, jim ha gjin each
foar trou oan God syn wil!’
Ik jou it daliks ta,
fertrouwen hie ik net,
dat wie no ienkear sa,
mar nea is it te let.
* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Stoarm op ’e mar fan Galiléa’
juni 13, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
Wat geeft dan nog de pracht en praal
van vazen, sfinx en mummiekist,
de macht van Diocletianus,
de keizer van ’t Romeinse rijk;
zij knielt en weet het wis: hij is ’t
die ’t leven liet en werd tot lijk.
Wat geeft dan nog het prachtverhaal
van wat hij liet en wat hij deed
voor keizer Diocletianus,
die menig christen doden liet,
vermenigvuldigde het leed,
want haar verdriet begaf het niet.
Zij geeft aan ’t eigen leed geen taal
en teken, zwijgend wacht zij tot…,
maar niet op Diocletianus,
… de harp gemis en leed verwoordt;
de mummiekist valt pas in ’t slot
als zij zijn stem weer heeft gehoord.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Een Egyptische weduwe
in de tijd van Diocletianus’