juni 8, 2017
fan Vincent van Gogh*
Krûd en ûnkrûd yn ’t bestean,
gjin minske kin om beide hinne,
hy stribbet nei ’t fertsjinne lean
en moat om krapte stinne.
Unkrûd groeide tusken ’t krûd,
de hiele dei ha beide lutsen,
de pine sjit troch hân en foet,
de rêgen fiele brutsen.
Rêst by ’t fallen fan de jûn?
Sy hat har deljûn op ’e kroade,
hy is noch oan it ûnkrûd bûn,
it offer oan de goaden.
’t Alderlêste yn de brân,
de rêch lit him no dûbel fiele,
hy struit op ’t fjoer in skeppe sân,
Godtank klinkt út twa sielen.
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Akwarel ‘Unkrûdbrâners’
juni 7, 2017
fan ûnbekend*
Jaloersk op him, dat bin ik net,
wol ha ’k begrutsjen mei ús mem,
dy’t wer in snútslach krige
fan Jezus, ja, ik bin syn broer…
syn útspraak hat my oan it tinken set,
ik sil der net om lige.
Wy wiene ryklik let, ik jou it ta,
mar soks moat ûnder ús dochs kinne?
Dus bin ik tusken ’t folk trochrûn
en ha him op ’e hichte brocht
dat mem foar him ek kommen wie;
ik seach, hy woe ús dêr net ha,
mar wol de minsken om him hinne,
sei dat er oare bruorren hie
en ek in oare mem: it folk dat nei him socht;
ik ha mar gjin reaksje jûn,
wie op dat stuit fansels wol poer,
mear út begrutsjen mei ús mem
as dat er oer syn broers sa tocht.
* Yllustraasje ‘De fjouwer broers fan Jezus’