februari 18, 2017
fan ûnbekend*
Hoe faak en fier ha wy wol reizge,
net frijwillich, want it moast:
nei Betlehem, it gie om tellen,
ik wie swier en dêrom foel ’t my swier
dêr yn de stâl, gjinien woe ús as gast,
mar lokkich kin ’k it neifertelle.
Se moasten wol oant trije telle,
want ús jonkje seach it ljocht
dêr yn de stâl, it wie in wûnder,
mar al wer foel ’t my en Joazef swier:
it wie Herodes dy’t ús jonkje socht,
de dream fan rêding wie bysûnder.
Wy binne nei Egypte reizge,
hookstrooks middenyn de nacht,
it lân dat earst ús foarfaars telde,
ek de jonkjes deade, stjerrend wier,
mar lokkich hold it oer ús bern de wacht
oant wer in dream it felich melde.
Yn Juda hearden wy de tiding
fan memmen sûnder bern,
troch moardnershân de dea ynjage,
net te tellen en wer stjerrend wier,
it fielde as hie ’k sels in bern ferlern,
mar lokkich koe ’k myn eigen drage.
Ikoan ‘Marije en Bern’
februari 17, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2004
It wie stil en ek noch hjit,
gjin sylwaar mei in wollen mûtse,
mei in koele holle, sûnder swit,
liet Eldert* slim syn skûtsje rûtse.
Yn de buert fan ’t Hearrenfean,
dan foer hy foar de blauwe wimpel,
dy soe by de reade mûtse stean,
dus read-wyt-blau, sa bleau it simpel.
Op in protsje op it dek,
soks koe wol nei de finish lije,
út ’e skroeven, wa wie dan net gek
fan blidens, woe de drokte mije?
Kampioen, fan feest nei feest
en altyd mei deselde mûtse,
mar no sûnder dat it boatsje racet,
dochs is sa’n ear net wei te poetsen.
* Eldert Meeter fan Boalsert