februari 20, 2017
Sy wie gjin stjer fan Nederlân,
mar soargen hie se wol,
frege net it measte mear,
útspile wie har rol.
Mei ’t rinnen hold se wis wol stân,
in oere noch bêst fol,
stie foar ’t fûns as earste klear
en drafke fierder wol.
Lang libbe sy foar Nederlân,
mar wie no krekt in spûns,
útknypt foar de sânde kear,
dus rûn sy foar it fûns.
Sjedêr de mem dy’t hold ek stân
yn ’t bystean fan har bern,
is mei dit regear wol klear,
de helte is te sjen.
Lang libje bern fan Nederlân
dy’t rinne yn it spoar
fan de memmen jier nei jier,
moarn geane se derfoar.
februari 19, 2017
fan ûnbekend*
It wie gjin fraach, sa moast it wêze,
boppedat bern fregen net,
mar harken nei de grutten,
sa wie de ûnbesprutsen wet:
oan ’t wurk yn plak fan lêze.
De knibbels krom en smoarge hannen
op ’e bou, oan heit gelyk,
en letter tusken muorren,
mei wurge hannen yn ’t fabryk:
oan ’t wurk, gjin takomstplannen.
It wie gjin fraach hoe’t sy it fûnen,
want wa’t bern wie, frege net,
’t fabryk wie foar de grutten,
sa stie no ienkear yn de wet**,
mar ’t lânwurk wie foar sûnen.
Noch altyd waarden bern net frege,
want de skoalle wie in plicht***;
se sieten tusken muorren,
al wer, de doar foar oeren ticht,
de hannen skjin foar ’t hege.
* Skoalfoto út 1901
** Bernewet fan Van Houten (1874)
*** Wet op ’e learplicht (1901)