januari 13, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2004
It skûtsje fan de Iselmar,
grien as it grutte wetter,
kriich mei de see in hechte bân,
mar hjoed wie ’t danich yn de war…
’t bedarre op it Frouwesân.
It swurd stiek net mear al te djip,
oars kaam it op ’e teannen
fan baaiers, allegearre fan;
sy hiene foar it skip in tip:
‘Lit elkenien de kont hjoed sjen.’
Mar doe’t it skûtsje stykjen bleau,
begûnen sy te blazen
en mei de skonken wyld te slaan,
sadat it skip op slach wer dreau,
it wie mei sizzen net te dwaan.
Foar baaiers wie de kont te sjen,
mar net foar oare skûtsjes,
dy bleauwen fan de sânfrou frij;
foar ’t seeskip wie de striid ferlern,
spytgnyskjend rûn it wiif foarby.
januari 12, 2017
Hy stie as boade by de doar
mei rjochte rêch yn steatlik pak
wannear’t de tsjerkeklok wer liede moast,
it doarp joech oan, dat wie syn plak,
mar wie hy dêr net boade foar?
It wenplak oan de Grienedyk
joech yn de simmer klear de kleur
nei’t earst it bermkrûd helder ljochte hie,
dêr hearsken rêst en folop fleur,
in plak oan ’t paradys gelyk.
Hy fytste by de minsken lâns
mei ’t boadskip fan syn slimme kwaal,
’t berjocht dat hy dy simmer krigen hie,
manmoedich die hy syn ferhaal,
trochlibje hie foar him gjin kâns.
Sy stiene om har man en heit
mei soarch, want trochgean woe it moed
dat iepenstie foar leafde mei de hoop:
de dei fan hjoed wurdt foar him goed…
hoewol’t de dea gjin ein foarseit.
Wer stiet in boade by de doar,
in oare, want syn wurk is dien,
de winter streket feart en finne griis,
syn libben kleure ’t lânskip grien…
wie hy dêr ek net boade foar?