december 19, 2016
Se lizze no noch op ’e strjitte,
de beammen út it lânskip socht
fan oeral ljocht- en donkergrien,
mar no in byld fan science fiction,
tsjusterte op hurde stien,
dêrachter kosmosmantsjes fan it ljocht,
dy’t alles fan de himel witte.
Dus moatte se fan strjitte rize,
de earmen dwers, de rêgen rjocht,
yn ’t wetterlânskip tusken stien
en stien, foar stedsjers sielefiksje,
mei kommersje ien en mien…
de kosmosmantsjes ha al lang har nocht
en litte wat se witte dizich.
december 18, 2016
fan ûnbekend*
fan ûnbekend**
In dame foar emansipaasje,
dat wie keninginne Sophia
fan Russysk-Dútsk komôf,
sy moast nei ’t lege lantsje ta,
de Nederlânske naasje.
In houlik dûbel arranzjearre,
want de heiten woene it sa ha,
de trou fan neef en nicht;
’t wie net de kar fan Sophia,
sy tocht doe al oan stjerren.
Har libben wie de muoite wurdich
mei ferskate keunstners rûnom wei,
se seach de brief as plicht,
fan grutte skriuwers wie se wei,
har man fûn se balstjurrich.
Fan bêd en tafel jierren skieden,
liet de kening*** Sophia mei rêst,
sy joech har net mear ôf
en die de troujurk oan op ’t lêst:
dy dei koe har neat biede****.
* Staasjeportret ‘Keninginne Sophia’ (1863)
** Foto ‘Keninginne Sophia’ (1870)
*** Kening Willem III
**** Utspraak: ‘Myn libben einige al op myn troudei’