Dizich witten

Se lizze no noch op ’e strjitte,
de beammen út it lânskip socht
fan oeral ljocht- en donkergrien,
mar no in byld fan science fiction,
tsjusterte op hurde stien,
dêrachter kosmosmantsjes fan it ljocht,
dy’t alles fan de himel witte.

Dus moatte se fan strjitte rize,
de earmen dwers, de rêgen rjocht,
yn ’t wetterlânskip tusken stien
en stien, foar stedsjers sielefiksje,
mei kommersje ien en mien…
de kosmosmantsjes ha al lang har nocht
en litte wat se witte dizich.