december 21, 2016
fan Frederik Marinus Kruseman*
In ûle sûnder wjuklûd
lit him driuwe troch de nacht,
it stille bidden jout it oersicht
oer oerenlang ruïnepracht…
syn jacht op libben oerfloed.
Yn ’t ljocht fan folle moanne
wize bôgen nei it swurk
op pylders dy’t noch steune kinne,
yn goede dagen hillich wurk,
no kraait der noch gjin hoanne.
Gjin minske sjocht him sitten
om’t hy dêr allinnich is:
de muonts yn djippe meditaasje…
gjinien is fan syn libben wis,
dat lit de boufal witte.
Wat ienris wie yn oerfloed
yn de hosty en de wyn,
is troch ferfallen bôgen wjukke
en oplost yn de moanneskyn…
der klinkt gjin inkeld mûllûd.
* Frederik Marinus Kruseman (1803-1866)
Skilderij ‘Meditearjende muonts by in ruïne yn de nacht’
december 20, 2016
van Elihu Vedder*
Zij was geboren tussen land en zee
en hield van beide evenveel,
sloot vriendschap met de golven,
lucht en water werden zo haar deel,
dat mens noch vis kon evenaren,
beide gaven haar een opdracht mee.
Bewaak de zee, geen schone schijn
zal heersen over golf en vis,
de mens zal volop visser zijn,
als netten leeg zijn, gaat het mis.
Wees waakzaam aan het oppervlak
en waarschuw voor de wrede mens,
in vergelijking ben ik zwak,
het lege visnet is mijn wens.
Zij hield van beide, van de vis en hem,
verliefdheid speelde ook een rol,
maar hield haar toch niet tegen
om te waken over bot en schol;
zij wilde ’t evenwicht bewaren,
ving slechts woede op uit oog en stem.
* Elihu Vedder (1836-1923)
Schilderij ‘Visser en zeemeermin’