december 13, 2016
van Elihu Vedder*
Kon hij anders graven dan een kuil
in ’t stilstaand hart van de woestijn
en zelf in ’t laatste zweet?
Hij wou veel liever anders zijn
dan innerlijk verscheurd en vuil.
Van ’t verleden scheurde hij zich los
en ging de toekomst tegemoet,
zoals dat beeldend heet;
met zijn bedoeling was ’t wel goed:
groen was de wei en ook het bos.
Toch belandde hij in de woestijn,
’t gebied dat om de stilte vraagt,
het voorland voor wie weet
wat daarna aan de einder daagt:
het groene land van brood en wijn?
Zijn woestijn was veel te droog en diep
en ’t beetje zweet was niet genoeg
voor ’t graafwerk dat hij deed
om te voldoen aan wat men vroeg:
zijn schepping zoals iemand riep.
Tegen ’t einde groef hij maar die kuil,
bestemd voor ’t uitgedroogde lijk,
geen ziel die dan nog leed;
zo bleef in de woestijn een blijk
van zijn bestaan als lage zuil.
* Elihu Vedder (1836-1923)
Schilderij ‘Doodsgebed in de woestijn’
december 12, 2016
Hy stiet noch op ’e grins
fan bern nei puberteit
mei dûns op wang en kin,
wol los fan mem en heit,
fansels dat it wol kin,
as ’t moat fljocht er nei Grins.
It kleuret inkeld grien,
want iepen leit de wrâld,
hy pikt syn part wol mei,
wat griis is, lit him kâld,
hy libbet by de dei
en nimt der sa noch ien.
Sy hâldt har meastal yn,
mar wol oan ’t libben fêst,
want kin him noch net kwyt,
sy hat gjin rêst, wol lêst
om’t sy troch ’t libben slyt,
har flecht is yn de wyn.
