Hy rûn al tsjin de tachtich,
jierrenlang de lytse, grutte man
fan ’t âlde skip fan Drachten:
Aldert*, yn de ban
fan ’t roer, iendrachtich.

It roer moast him út hannen
doe’t it libben nei de santich rûn
en seilen machtich waarden;
skipper sterker bûn
oan âlde bannen.

Hy rûn nei it ferline
doe’t syn skûtsje by de foarsten foer
mei tûke Drachtster mannen;
soe dan no in boer
de bannen bine?

’t Rûn út op lange mêsten
en sa njonkelytsen nei de ein
fan ’t hiele skûtsjesilen;
Aldert hie it sein,
doe koed er rêste.

* Aldert Hoekstra