As genôch te keapjen is,
dan komt it iten yn de tas
en rekket elkenien wol sêd,
mar is it krap, dan giet it mis
en slacht it folk der fûl op los.

Mear as oars kaam sykte foar,
op ’t plattelân en yn de stêd,
mar ek de jirpels rekken siik,
de honger rûn fan doar nei doar
en hieltyd rapper waard syn trêd.

Grut wie ’t lijen fan de Ier:
gjin jirpel kaam mear fan de bou,
gjin boer hie sinten foar de pacht,
gjin fretten wie der foar it dier,
gjin iten mear foar bern en frou.

Wa koe telle oant miljoen?
Allinnich mar de neare dea,
dy’t flitsend fleach fan doar nei doar,
dêr’t hy ek mannich sike fûn,
want tyfus taaste oan de lea.

* Yllustraasje ‘Breareboelje’