april 19, 2024
fan ûnbekend*
Shiretoko is de namme,
park op in skiereilân,
iensum lânskip oan de ein,
gjin minske sil dêr wenje,
mar in brêge is hjir slein.
Slingerbrêge foar toeristen
om rûnom te skôgjen
fan ’t begjin en fierder nei
de ein, want Shiretoko
is sawat de ein fan wei.
Klim net oer de stielen leuning,
mar bliuw op it houten
paad, want Shiretoko is
de wrâld foar brune bearen,
op ’e brêge is men wis.
Foto ‘Shiretoko op Hokkaido yn Japan’
april 18, 2024
fan Adriaen van Ostade*
Gjin stikstof pleaget dizze boeren,
derogaasje ha sy nea fan heard,
want alle dong komt op it lân,
de boer moat sels de leie ha,
oer stront net ouwehoere.
Gjin trekker, mar op eigen skonken
geane sy har paad yn it bestean,
ha sels de leie yn de hân,
sy stikke net yn stof en dong,
mar wurde wolris dronken.
Gjin sprake fan de gong nei hoeren,
want sy hawwe thús in skoander wiif
en bern, de measten mear as sân,
sa bliuwe sy op leeftyd jong,
oer bern net ouwehoere.
Om wiif en bern soms te ûntrinnen,
is de herberch wol in gaadlik plak,
want stof genôch oer dong en stân
fan ’t spul… sy wolle noch ien ha,
dus net oer soargen stinne.
* Adriaen van Ostade (1610-1685)
Skilderij ‘Boeren yn de herberch’