februari 23, 2022
fan ûnbekend*
Jeremia
Ik kriich de ropping fan profeet
al doe’t ik in jong feintsje wie:
‘Foar’t Ik dy foarm joech yn de mem,
wiesto by My bekend,
foardatsto út har skurte kaamst,
bisto troch My wijd as profeet,
in man fan wurd en die.’
Mar ik sei: ‘Och, myn Heare God,
in man fan wurden bin ik net,
as feintsje bin ik noch te jong
en net oan sprekken wend.’
De Heare sei lykwols tsjin my:
‘Sis net datst in jong feintsje bist,
want wêr’t ik dy ek hinne stjoer,
do makkest My bekend
en wat Ik dy te sizzen jou,
wês net benaud, Ik stean dy by,
datst dizze godsspraak witst.’
Ik seach doe dat de Hear de hân
útstiek, rjocht nei myn mûle ta,
dêr lei Hy al syn wurden yn,
syn folmacht mocht ik ha.
* Yllustraasje ‘Ljochtsjende hân’
februari 22, 2022
van Théodore Géricault
Geen zicht meer op het leven
dat zich als geheel ontvouwt,
geen weet van wat geweest is,
wat nog komt en hoe het gaat met wie
zij toch niet kennen, nooit meer zien…
een kwestie van monomanie.
Zij kunnen niets meer geven
dan hun uiterlijk, model,
geen schim van wat geweest is,
toch de moeite waard voor een portret,
voor anderen zijn zij te zien…
een kwestie van de toon gezet.
Zij zijn niet meer geketend,
wel gezien, al is ’t een tel,
zodat ‘alleen’ geweest is;
hoe het met hen gaat, laat weten wie
zij kennen, samen is het goed
te leven met monomanie.
* Théodore Géricault ( 1791-1824)
Schilderijen “Mensen met monomanie’