Gjin eare hiene noch behelle
De Lemmer en ús haadstêd Ljouwert.
Wa koe yn it suden noch fertrouwe
op ‘e griene, heech yn ’t punten tellen?
En wannear smiet Ljouwert los de touwen
om as liuw de skûtsjeshow te stellen?

De Lemmer kocht in nijen, wyt
fan kleur, de skipper net mear jong:
Klaas van der Meulen, stjoerman dy’t
al jierren ’t âlde liet mei song.
Hy stjoerde earst noch foar de proef
De Brekken oer, sa nei Wâldsein;
de froulju sakken yn de roef,
de manlju sieten yn de rein.

Dan Ljouwert, dy’t de Piipster kocht
fan Siete Meeter, striidber man
dy’t om in stêd as sponsor socht,
dan makke hy der wol wat fan:
by ’t blanke skip in seil en fok
al like wyt, mei dûbel swurd
ek nij en dan noch wat gelok
hold skipper Siete grif syn wurd.

Mar Siete koe ús mear fertelle
oer ’t liuwke fan de haadstêd Ljouwert
dat nei in sânde plakje klauwe
soe; De Lemmer paste op syn tellen:
op ’t dek tsien manlju, sûnder froulju
yn de roef is ’t twadde plak behelle.

Doe’t Sint Piter oankaam yn ’t doarp Grou,
lei ’t skûtsje muorrefêst yn ’t iis:
it nije túch sa wyt as snie,
in boom dy’t by de mêst op gie,
de Fryske flagge foar de priis,
fiif wimpels yn marineblau.

Dy’t as kampioen beferzen lei,
briek los as bolle nei de ko:
Doarp Grou bestoarme Pik en Ie,
mar foar ’t it by de finish wie,
rôp Meeters roer lûd kreakjend: ‘Ho!’
De G kaam los en gong syn wei.

Iselmar, de rûge see fan wraak,
berûn de Fryslân, Meeters skip:
oer bakboard brûsde fûl Doarp Grou
opnij as bolle sûnder tou,
in klap op stjoerboard… ‘Wol ferhip,’
rôp Loadewyk, ‘dy wie ek raak!’

Zwaga protestearre trije kear,
dat wie syn reade skippersrjocht,
mar ’t holp him neat, want wat wie wyt,
de snie fan ’t seil, joech gjin profyt.
Hoewol’t er ’t brune doek opsocht,
besylde hy de priis net mear.