De Snitser Pan hie poermin fearn,
wie stadich nei plak njoggen sakke,
’t lei net oan de lea, mar oan de klean,
it seildoek wie in bongel, ’t moast wat flakker.

Wol deale, gjin heal wurk,
der moat in nij túch komme,
smyt it âlde yn de durk,
de priis is al besomme,
leard fan wize lessen,
wa’t net doart, komt achteroan,
wy helje lege flessen
foar fol túch foar moarn.

De silers kamen yn it spier
nei’t alle Snitsers dronken hiene
folle molke, bearenburch of bier
oant sneons de minsken hast op knappen stiene.

Wol deale, in hiel wurk
mei trekkers en mei weinen
om de flessen sûnder koark
en brekken op te heinen,
sûnder tellen rûze,
wa’t it wit, komt grif foaroan,
it binne fyftjintûzen
foar fol túch foar moarn.

De Snitsers sylden ek dit jier
mei ’t âlde túch, mar wol fermakke;
lege flessen holpen har gjin sier,
de Panne is wer nei plak njoggen sakke.

Jan Brouwer, skipper fan de âlde stamme,
foer noch mei de grutte griene
watfoar frachten der ek wiene,
altyd bealgje, nea ferstramme.

Jan Brouwer, wa koe net syn stridersnamme
as er sylde mei de griene,
moast fan oaren soms wat liene,
lêste waard er ûnbeskamme.

Jan Brouwer striek it seil, hat ôfskie nommen,
om’t er alles sels betelle,
by in oar gjin sinten helle,
fan ’t bestjoer mocht hy wer komme.

Jan Brouwer waard troch Snits syn rjocht ûntnommen:
’t skûtsjetal moast tolve bliuwe,
mar Jan focht foar trettjin liuwen,
wûn, mar sels soe hy net komme.