Japanners kamen mei fiif kamera’s
om ’t silen by Terherne fêst te lizzen
foar reklame foar foaral de rits,
mar stilte wie dy middei elk de baas,
dus moasten se it skeane silen misse,
swittend teagen se nei flitsend Snits.

It waar wie gleon,
de sinne skroeide,
om’t it broeide,
rûtsten ritsen los
fan klean en tas
en dan mar skinke,
swolgjend drinke,
neat noch preaun.

De skûtsjes starten stadich,
reuzeslakken yn de sûs,
fan tichtby net ûnaardich,
fierderop sa flau as lûs.

In streekjesbroek
mei skippersgalgen,
net te folgjen
foar it pierpublyk,
mar dochs wol sjyk
foar gleon Terherne
mei ferlerne
wyn, slop doek.

De skûtsjes dreauwen stadich
trije oeren boppe Snits,
mei streekjesbroek wol aardich
dy reklame foar de rits.

Wat sei de skipper sûnder wyn
op Pikmar en de Wide Ie,
dêr’t soms gjin suchtsje stie?

‘Ik woe, hy hong der brûzjend yn,
de swurdman troch it wetter gie,
gjin droege trie mear hie.’

Dy útspraak kaam fan Loadewyk,
dy’t lêste waard mei griene swan,
mar Douwe joech him net gelyk,
hy wie dy deis de bêste man.

Twa dagen letter wie ’t al sa,
se strieden yn it Grietmansrek,
de swan en lytse SWH,
it wetter streamde oer it dek.

Wat sei de skipper sûnder mêst,
de Drachtster op syn eigen Ie,
dêr’t soms in dikke stie?

‘Mei minder wyn ha ik gjin lêst,
dan bin ik better op ‘e trie
en ’t hout hâldt sa’t it wie.’