It wie op monumintedei
dat hege flaggen sierden
wat ûnder lei te pronkjen
en iepen doarren noegen nei
wat binnen hie te bieden
oan preekstoel, bank en ponkje,
dat no net klear foar euro’s lei,
want hjoed wie ’t monumintedei.

’t Wie ek neisimmerwaardei
dat preammen silend sierden
wat ûnder lei te pronkjen
oan wetter, slûs en reid,
mar ’t waar hie neat te bieden
oan silers as in gonkje,
dochs ’t âlde wie de ein fan wei,
want hjoed wie ’t monumintedei.

Se wie al oer har tachtichste
en mei de helm as sieraad,
de scooter as har pronkje,
belibbe se har eigen dei:
se racede mei sa’n gonkje
fan boerepream oer tsjerkepaad
as puber út it âlde skaai,
want hjoed wie ’t monumintedei.

Noch hingje flaggen yn de mêst
as teken fan oerwinning,
se joegen harren kleurleas del,
de nacht troch, dy’t de rêst
ferkeas om ta besinning
te kommen nei de folle wike
fan fleanend starte op ‘e tel
en op ‘e finish pike.

En doe’t de nacht rûn nei de ein
fan mankelike flaggen,
dy’t fregen:’Is der libben nei
it feest fan start oant finish?’,
doe krieze, tige slagge,
in miuw, dy’t op in fûkstôk siet:
‘Salang’t de mar fol fisken is
dy’t ûnder wetter swimme,
begjint it libben mei in liet:
In wike is it op ‘e Snitser mis,
lit ús dan ienenfyftich nimme.‘