Joazef kaam der skruten út,
de sel út nei ’t paleis;
mei lege holle, klopjend hert
nei ’t heechste fan Egypte ûnderweis,
gjin tiid foar in beslút,
’t gie bûten slaven om, sa wie de wet.

Farao die syn ferhaal
oer dreamen, kij en nôt,
en frege doe fan binnenút
om útlis, mar ’t wie Joazef syn behâld
te harkjen nei de taal
fan God, dy’t bûtenom it hert ûntslút.

Joazef spriek fan twa kear sân,
oer wolfeart, grut ferlet,
in takomst bûten ’t wollen om,
de farao hat him op hichte set,
as rêder fan it lân
mei steapels nôt fertsjinne Joazef rom.

* In byld fan it mozayk
yn de San Marko basilyk
te Fenetië

De dream komt út ‘e djipte wei,
dat fielt de farao ek wol,
de nacht lûkt bylden út ‘e dei,
dy’t libje, fan betsjutting fol.

Sân kij ferrize út it wiet,
de hûden glânzjend fan it fet,
dan folgje bonkerakken dy’t
de fette frette yn in set.

Sân raaien komme út ‘e grûn
mei tsjokke kerrels yn de ier,
wat skraal is, meitsje se net rûn,
ferlern giet alle fleur en tier.

De farao sit rjocht oerein,
troch merjes fan de nacht oerstjoer,
de djipte is wol iepenlein,
de folle tsjutting bliuwt noch oer.

* Bylden fan it mozayk
yn de San Marko basilyk
te Fenetië