Yn Starum wie it allegearre:
hege seeën op ‘e Iselmar,
de wyn dy’t hieltyd sterker waard,
it dykpublyk dat soks wurdearre,
skippers troch protesten yn de war
en Klaas* as earste fan de kaart.

Hy hie Wâldsein sa wis lansearre
yn de earste wike fan de striid;
op Starum wie it nei syn aard
in stive koelte, ’t skip lavearre
sa’t in hichtepunt fljocht troch de tiid,
de loete joech him ek noch baat.

It ûnheil waaide út it westen
mei’t de boei sloech tsjin de brune kop,
dat yn it draaien waard er dwyl
wat útrûn op in tal protesten;
Klaas koe sette noch sa heech it krop,
syn lichtepunt bleau wis nihyl.

* Klaas van der Meulen

De sinne liet him amper sjen,
de simmer sette wiet útein,
dêr wie it measte wol mei sein,
in min foarútsicht foar de fan.

Hy sette bleek nei ’t striidtoaniel,
mar sinnich wie syn skûtsjesin,
wat telt is dat er sei: ‘Ik bin
der, ’t is de spanning dy’t ik fiel.’

Sy die de stap nei it gehiel
fan minskelibben jout de sin,
wat telt is dat se sei: ‘Ik bin
der, ’t is de sinne dy’t ik fiel.’

Terherne liet it measte sjen,
it wie sels dúdlik foar de leek:
de skûtsjes eagen like bleek
as ’t bleate fel fan mannich fan.