Mar gjin ferbylding is it
wannear’t foarby Ysbrechtum,
wylst de tongerbussen lizze
te rêsten fan de skotten
en kleurige ljochten
besykje fêst te hâlden
wat flitsen en stjerren brochten,
de keet noch trochdreunt
fan wat al heart by ’t âlde.

Sy draacht it alle tiden troch,
fan de maitiid oant de winter,
de drompel oer fan ’t âlde jier
yn it nije as kokon mei flinter,
it ideaal dêr’t sy net sûnder kin,
bewuolle noch yn ’t tichte trieddehier,
mar ienris sil se ’t wiere wûnder sjen,
it leave lok dat komt yn ’t nije jier.