Op it hôf wie hjoed gjin krie,
in deadske stilte lykas oars,
by ’t rinnen inkeld mongen
mei lûden fan it kriezend grint
oant by it grêf de stille rop
fan tuorrebouten mei de stimmen
fan giele plompen: heit syn skip,
dat hjoed oan ’t modderfarren wie.

De sêge kaam foar eagen
fan him dy’t sân pear earen hie:
de rykdom en de pleagen,
wat kostber wie, waard nea wer sie,
mar hy beseach it mei syn eagen:
it aventoer as heechste ideaal.

Sy stiene doe yn Starum
tegearre yn in nij ferhaal
en stoarren oer de weagen,
wylst dreamend op ferlytse skaal
en wat sy yn de fierte seagen…
in dûbelgrut geheim yn byldetaal.