De beide floaten foeren hou en trou
it hert fan Fryslân yn, de Snitser mar,
de Stânfries X naam dêr foar kar
it nasjonale read-wyt-blau.

Mar sjochris, wat in skoander skou it wurdt
fan skippen rûnom wei en dêr, ferhip:
in wite boeier, ’t flaggeskip,
de pompeblêden op it swurd.

Foar anker leit no ’t hiele Fryslân fart,
behalve trettjin skûtsjes foar de start,
want Fryske skippers hawwe ‘hart
voor zeilen’, wat der dan ek bart.

Mar útsein ien, de Snitser Panne mist
op eigen wedstriidwetter hjoed de boat,
wylst alle stimmen op ‘e float
ienriedich roppe fan: ‘Dit is ’t!’

It brûzet oan de wyn it noarden yn
en ’t driuwket leaflik op it suden ta,
de oanhingmotor docht it sa
as ’t finishskip fret alle wyn.

Want Fryslâns skûtsjeskippers hawwe hert
foar silen mei de motor nêst it roer
en is ’t sabeare striden oer,
dan wit de float de útslach net.

Mar wat soe dat as skippen lizze oan
by ’t eilân, kont oan kont en kop by kop,
sa fart ús Fryslân no foar top
en yn de fierte klinkt in toan…

In knal, in fjoerpylk, ’t lûd fan in gitaar,
it sketteret fier, sels troch de Sibesleat
en wurdt troch ’t Hearregat net keard,
it eilân beart oer tongerwaar.

It fjoer jout lykwols net de lêste slach,
it wetteroargel spilet spuitsjend wiet
wa’t fjurrich oer syn toeren giet,
dus swingt de starttoer mei ferdrach.

Dan komt de klimaks fan it hiele spul:
de Fryske dwerch en ‘Hollands glorie’, stiif
en leaflik lizzend liif oan liif,
konsepsje sûnder flauwe kul.

Sa hâldt ús ‘Frieland vaart’ himsels yn stân:
de berte fan in fjouwerling, fan noard
en súd, fan west en east, de float
fan ’t Fryske: ‘Far wol Nederlân!’

Achter santjin hikken
yn twatûzenseis
is ’t Heidenskipster bern
nei eartiids ûnderweis.

Achter santjin hikken
stie twa ieuwen lyn
de skoalle yn it lân
fan alle waar en wyn.

Bern fan boer en skipper
dreunden ’t a-b-c
en telden op ‘e hân
de fingers, altyd ree.

Fingers yn de hichte,
fingers op it laai,
fiif fingers foar de klap,
it gie der rûch om wei.

Wjerljocht sloech de lichte,
tonger dreunde oer
de skoalle yn it lân
fan skipper en fan boer.

Eangst op alf gesichten,
ear en each stiif ticht
foar fjoer dat ynsloech op
de muorre, fierste licht…

… foar ’t geweld dat rekke
bern noch master doe
yn ’t Heidenskipster gea,
mar freegje har net hoe…

… kinne jim wer brekke
út ferline tiid,
de ban fan flits en klap,
nei wat it hjoed jim biedt.

Klean en pream dy hâlde
noch it âlde fêst,
mar ’t needwaar sakket ôf,
de jûntiid bringt de rêst.

Famkes dûnsje ’t âlde
sûpengroattenbrij
op ’t foardek fan de pream,
mar by de tiid is hy.

Jan fertelt oer rollen
dy’t er spile hat,
syn grutte libbensdream
dêr’t hy al lang by swart.

Soed er libje wolle
syn beskieden rol
yn ’t lân fan ieuwen lyn,
hy hold it net lang fol.

Mar de santjin stikken
fan syn sterk ferhaal
ferwurket er ta ien:
syn libbensideaal.

Achter santjin hikken
fan twatûzenseis
sjocht ’t Heidenskipster bern
de takomst as syn reis.