De heuvels lizze ûnder seil
dat oaljegrûn gjin each mear lûkt
of noas dy’t snuvend rûkt, ferslaafd
oan autodynamyk, it heil
dat elke globalist beskaaft,
mar sjoch, wat bart as oaljegrûn
op heapen komt nêst wetterlân,
dêr’t libben ark syn iten fynt
en ’t as fergees parkearplak brûkt,
dan rekket men yn driuwsân.

En as de heuvels reitsje plat,
it driuwsân wurdt ta fêste grûn,
de basis sûnder bult of gat
foar asfalt dat mei streek en fak
feroaret yn in plak foar wat
de autoglobalist beslist
him winsket, dan ferfalt it plak
dêr’t libben ark beskutting fûn
en nettsjinsteande men it wist,
feroaret lân yn driuwsân.

Eartiids lei it yn it easten,
it doarp fan swalkers op har skip,
dy’t de sinne rizen seagen,
har frijheidssein, en út ‘e gryp
fan reguliere bannen
foer it folk syn eigen koers
en griep wat lei foar hannen:
âldizerbult en skjirreslyp,
mar doe’t de tiid de koers ferlei
nei rustfrijstiel en skjirren
mei oan de ein de fuortsmytwei,
lei it folk, oan ’t skip ferslave,
stil oan wetter, stroom en gas
yn harren wenskiphaven.

Yn it easten kamen havens
by kastielen foar it folk
fêst oan reguliere bannen,
mar de frijheid fynt yn tsjalk
en botter foar de sneon en snein,
nostalgy nei âlde tiden,
doe’t swalkers foeren sûnder ein
foar skjirreslyp en izer;
tiden hawwe lykwols tiden:
it easten sleat it skipsfolk yn,
mar neat kin ’t aard beskave
fan frijheid, swalkjend op ‘e wyn,
dy’t strykt oer harren haven.