De wite tugen blinkend fel,
de swarte dekken skroeiend hjit,
de skippershollen wiet fan ’t swit,
gjin ko jout him noch noflik del.

Wannear’t sels Klaas* it sitte lit
fanwege ’t ritme fan syn hert,
dan wit De Feanhoop wol hoe let
it is en dat de starter mjit.

De skûtsjes farre hjoed op tiid
fan groanometers fan begjin
oant ein, ’t is lykwols min nei ’t sin
fan ’t folk dat mist de wiere striid.

De Snitser Pan bliuwt groanysk earst
en slacht akút de Jouster fier
werom, mar as de flagge bier
belooft, dan wurdt elk plak in feest.

* Klaas van der Meulen

Hy wie beskieden en ynbannich,
skiede eigen wearde fan wat minder gong,
begong as feint, waard letter skipper,
sylde skerp mar dochs ferstannich,
sa wie Durk de Jong.

It heite skûtsje kriich syn namme,
silend learde ’t soantsje op ‘De Jonge Durk’
de knepen fan it fak as skipper,
knypte skerp, hat nea him skamme
foar de roef of durk.

Hy socht in grutter skip, in klipper,
sylde oer de Sudersee mei kowedong,
mar rûkte ’t blauwe bloed dochs leaver,
gong by de baron foar skipper,
sa wie Durk de Jong.

’t Langwarder skûtsje hat Durk roppen
as betûft, beskieden en ynbannich man;
it eigen bloed hie ’t doarp dus leaver,
streamde út himsels nei boppen,
sa wie wend de swan.