De wolken jeie oer it gea
’t noch driigjend tsjuster fan de nacht
dêr’t no de dei trochhinne brekt,
wylst stoarmich waar slacht oer de lea
fan wetter dat nei stilte smacht,
sa moarns betiid syn fêst bestek.

No wurdt it jage as in ree
dy’t weagjend draaft en sûnder rêst
kanaal en mar as foarlân hat;
it wâljend wetter, as in see
fan drippen spat it stikken nêst
de oerhaal ûnder kleurespot.

De sinne skilderet yn de bui
de bôge boppe pont en beam
mei lange halen, koart en fel
beskynt er ek it fjild en struit
it grien en blau, as wie ’t in dream,
yn banen op ‘e ierde del.

In stielen koker hâldt
him no oerein,
hy is wol âld,
mar net tenein.

Hy bûcht net mei de wyn,
mar bliuwt rjochtop,
de strammens bynt
fan foet oant top.

In houten koker wie
syn earst hâldfêst,
mei stielen trie
besloech it bêst.

Hy hold doe seil en fok
op ’t skip oerein
en mei wat lok
waard elk ferslein.

No, op syn âlde dei,
is hy noch mêst
en hâldt er fraai
de flagge fêst.