It waard yn Koeweit kile kile
doe’t de sjeik gjin oalje joech,
de krisis hat de wrâld oer spile,
dat yn tsjerke en de kroech
waard frege: ‘Kinne se noch sile?’

It lei op elk syn silerslippen:
‘As der moarn gjin oalje is,
hoe komt it mei de grutte skippen,
want dy rinne net op pis,
gjin skûtsje kin himsels bedrippe.’

Doe reizgen Fryske deputearren
nei De Haach, dat Lubbers him
yn Koeweit oppenearre,
omdat syn ministersstim
gjin sjeik of oaljekraan frustrearre.

Mar as de sjeik it spul al spile
fan gjin folchskip kriget syn gerak,
hoe soene skûtsjes dan net sile
lykas earst fan plak nei plak,
al waard it dan ek kile kile.

De boei as teken yn en om it fjild,
hjir moatte jim omhinne
of oant hjir, net fierder,
lykwols alle tekens kostje jild.

It teken fan de tiid wie bûten wet
in eigen wei te rinnen,
boeien dy’t net jilden,
dêr hat wol de wetterrôt mei ret.

Hy loek mei ’t anker ek it teken op,
wist wol fan hjir en fierder,
fluch der mar omhinne,
read betsjut foar ’t bollefolk net stop.

Hy gie net mei syn bollen út ‘e wei,
rûn om syn kruser hinne,
dat oant hjir, net fierder,
elk koe sjen hoe feilich oft er lei.