In stielen koker hâldt
him no oerein,
hy is wol âld,
mar net tenein.

Hy bûcht net mei de wyn,
mar bliuwt rjochtop,
de strammens bynt
fan foet oant top.

In houten koker wie
syn earst hâldfêst,
mei stielen trie
besloech it bêst.

Hy hold doe seil en fok
op ’t skip oerein
en mei wat lok
waard elk ferslein.

No, op syn âlde dei,
is hy noch mêst
en hâldt er fraai
de flagge fêst.

Do hast tinten faakris mongen,
wie it swart, do kleurest by
en liet it wyt him net ferdrage,
dan besochtst dat neat foar my
mei leafderead yn ’t lyk te sjongen,
lit my dêrom hjoed foar dy
myn leafderead foar dau en dage
stim jaan, want sa libje wy.