Wat sil it silen dwaan
foar fiskers dy’t de fûken útset ha
foar iel, genôch foar ’t deistich brea?
Sil ’t swurd as meunster jaan
de skrik om hastich op ‘e fûken ta?
Dan ha allinnich iel de skea.

De Iselmar stie hol,
de koppen batsten yn de dining op,
mei al dy skippen oan de wyn
wie ien plak spannend fol;
doe klonk ynienen lûd de bakboardsrop
oan Grou, foar ’t risiko noch blyn.

Se klapten tsjininoar,
de swan noch mei de wjukken op termyk,
wylst Grou foel lam, gjin druk op ’t roer,
op ien plak yn de war,
ek foar Wâldsein, sa tusken striid en dyk
bleau amper noch in meter oer.

Wer stjitte stiel tsjin stiel,
dat beide skûtsjes giene troch de wyn,
wylst Grou foer krekt de fûken frij,
ferdreau Wâldsein de iel;
gjin fisker liet him mear mei ’t silen yn,
mar op ‘e dyk klonk lûd jûchhei.

Se rûnen yn de float derút,
de Meeters net te mjitten,
kleurich mar de skûtsjes wyt,
kin ’t skele ju, gjin sprút,
dochs seagen sy ’t wol sitten.

De âldste* hie syn middei net,
ferrekte fan de pine
troch in stientsje yn de nier,
mar skippers wil wie wet,
hy soe syn draai wol fine.

De jongste** sylde justjes oars,
fan ûnder kaam er boppe,
mei de twirren troch it hier,
de tonge yn de noas
koe hy fiktoarje roppe.

Doe rûn de jongste fierder út,
hy treau syn broer derûnder:
‘Kin er hjoed net oer ferlies,
kin ’t skele ju, gjin sprút,
syn nierstien sylt foar wûnder.’

* Lodewijk Meeter
** Siete Meeter